Mesih İnancı (Hristiyanlık) asırlarca ağırlıklı olarak Avrupa ve Batı ülkelerinde yer etmiş olması nedeniyle birçok halkta olduğu gibi Türk halkında da tamamen yanlış olan ‘Batı Dini’ olarak bilinmektedir. Halbuki Tanrı esini olan Kutsal Kitap - yani Tevrat, Zebur ve İncil - neredeyse tümü ile Orta Doğu ve Anadolu kökenlidir.
Bu sayfa ile Tevrat’ta ve özellikle de İncil’de Anadolu’nun, Türkiye’nin, ne denli önemli bir yer tuttuğunu ve Kutsal Kitap'ın öğretisinin yabancılara ait bir Batı ya da Doğu öğretişi olmadığını anlamaya yardımcı olmak istiyoruz. Tevrat, Zebur ve İncil’deki öğreti bu toprakların halklarına hiç ama hiç yabancı değildir; tersine onların yüreklerini anlayan Tanrının bu bölgelerden tüm insanlığa seslenişidir.
A) TEVRAT ve ZEBUR’DA (Kutsal Kitap'ın ‘Eski Ahit’ kısmı) geçen başlıca yer ve halklar:
Dicle ve Fırat Nehirleri ve arasında kalan bölge (Aden Bahçesi): Tekvin (Yaratılış 2:13).
Ağrı Dağları - Nuh peygamber ve Anadolu’ya yerleşen oğlu Yafet: Tekvin (Yaratılış 8:4; 10:2).
Harran, Urfa - İbrahim Peygamberin bugünkü İsrail/Filistin bölgesine yerleşmeden önce bir süre yaşadığı yer (Tekvin 11:31-32). Ayrıca Yakup Peygamberin 14 yıl yaşadığı yer (Tekvin 28:10).
Hititliler (veya Hittiler) - Başkenti Yozgat’a yakın Boğazkale’de (Hattuşaş) olan ve çeşitli kez bahsi geçen büyük bir Anadolu uygarlığı (Yeşu 1:4).
Karkemiş, Gaziantep - M.Ö.605 yılında Babil Kralı 2. Nebukadnetsar’ın Mısır Firavunu Neko’yu, tarihte en önemli savaşlardan birinde yendiği yer. (2. Tarihler 35:20-21).
B) İNCİL’DE (Kutsal Kitap'ın ‘Yeni Ahit’ kısmı) bahsi geçen başlıca yer ve halklar:
Kapadokya (Nevşehir, Kayseri bölgesi), Asya (Ege), Pontus (Karadeniz), Frikya(Kütahya, Afyon bölgesi), Pamfilya (Antalya bölgesi), Galatya (Ankara, Konya bölgesi), Kilikya (Adana bölgesi), Bitinya (Marmara) , Misya (Balıkesir, Çanakkale bölgesi), Pisidya (Isparta bölgesi), Likya (Batı Akdeniz) – İncil’de adı geçen Anadolu’nun çeşitli bölgelerinin Roma İmparatorluğu dönemindeki eyalet adları (örneğin Elçilerin İşleri 2:9-10; 6:9; 1. Petrus 1:1).
Tarsus - Elçi Pavlus’un (Yahudi adı Saul, Latin adı Pavlus) doğum yeri (Elçilerin İşleri 11:25; 21:39).
Antakya ve Selefkiye (Samandağı) - İlk dönemlerde Filistin (İsrail) bölgesi dışında Mesih İnanlıları topluluğunun (kilisenin) bulunduğu en önemli yer (Antakya) ve onun limanı (Selefkiye). Antakya, bu inananlara takılan ‘Hıristiyan (Mesihçiler)’ lakabına ilk kez rastladığımız yerdir. Ayrıca İncil, yani İyi Haberin (İsa Mesih’le ilgili Tanrının kurtuluş planının), Anadolu’ya yayılmaya başladığı başlıca yer. (Elçilerin İşleri 11:19-26; 13:1-3).
Kıbrıs, Antalya, Perge, Pisidya Antakyası (Yalvaç, Isparta), Konya, Listra (Hatunsaray, Konya), Derbe (Ekinözü, Karaman), Troas (Odunluk, Çanakkale), Efes (Selçuk, İzmir), Assos (Behramkale, Çanakkale), Milet (Söke, Aydın), Patara (Fethiye yakını), Mira (Finike yakını) ve Knidos (Datça yakını) – Pavlus ve yoldaşlarının İncil’i yaymak (Müjdelemek) için Anadolu’da yaptığı yolculuklarda uğradıkları ve bir çoğunda iman edenlerin topluluklar (kiliseler) oluşturdukları yerler. (Elçilerin İşleri 13., 14., 16., 20., 21., 27. Bölümler).
C) İncil'deki kitapçıklardan biri olup, yörelerindeki topluluklara yazılmış mektuplara adını vermiş olan yerler:
Galatyalılara Mektup (Ankara, Konya bölgesi). Efeslilere Mektup (Selçuk, İzmir). Koloselilere Mektup (Honaz, Denizli)
D) İncil’in son kitapçığı olan VAHİY (Esinleme) kısmında ‘7 Topluluk/Kilise’ olarak bilinen yerler:
Efes, İzmir (Smyrna), Bergama, Tiyatira (Akhisar, Manisa), Sart (Salihli yakını, Manisa), Filadelfya (Alaşehir, Manisa) Laodikya (Pamukkale Denizli arası).
Comments