Sonra İsa öğrencileriyle birlikte Getsemani denen yere geldi. Öğrencilerine, “Ben şuraya gidip dua edeceğim, siz burada oturun” dedi. Petrus ile Zebedi'nin iki oğlunu yanına aldı. Kederlenmeye, ağır bir sıkıntı duymaya başlamıştı. Onlara, “Ölesiye kederliyim” dedi. “Burada kalın, benimle birlikte uyanık durun.” Biraz ilerledi, yüzüstü yere kapanıp dua etmeye başladı. “Baba” dedi, “Mümkünse bu kâse benden uzaklaştırılsın. Yine de benim değil, senin istediğin olsun.” Öğrencilerin yanına döndüğünde onları uyumuş buldu. Petrus'a, “Demek ki benimle birlikte bir saat uyanık kalamadınız!” dedi. “Uyanık durup dua edin ki, ayartılmayasınız. Ruh isteklidir, ama beden güçsüzdür.” İsa ikinci kez uzaklaşıp dua etti. “Baba” dedi, “Eğer ben içmeden bu kâsenin uzaklaştırılması mümkün değilse, senin istediğin olsun.” Geri geldiğinde öğrencilerini yine uyumuş buldu. Onların göz kapaklarına ağırlık çökmüştü. 44Onları bırakıp tekrar uzaklaştı, yine aynı sözlerle üçüncü kez dua etti. Sonra öğrencilerin yanına dönerek, “Hâlâ uyuyor, dinleniyor musunuz?” dedi. “İşte saat yaklaştı, İnsanoğlu günahkârların eline veriliyor. 46Kalkın, gidelim. İşte bana ihanet eden geldi!”

Başlangıçta Söz vardı. Söz Tanrı'yla birlikteydi ve Söz Tanrı'ydı. Başlangıçta O, Tanrı'yla birlikteydi. Her şey O'nun aracılığıyla var oldu, var olan hiçbir şey O'nsuz olmadı. Yaşam O'ndaydı ve yaşam insanların ışığıydı. Işık karanlıkta parlar. Karanlık onu alt edemedi. Daha fazlası için... https://hayatinanlami.net/onu-tanimak/

Hz.İsa kendisine iman etmiş olan Yahudiler'e, “Eğer benim sözüme bağlı kalırsanız, gerçekten öğrencilerim olursunuz. Gerçeği bileceksiniz ve gerçek sizi özgür kılacak” dedi. “Biz İbrahim'in soyundanız” diye karşılık verdiler, “Hiçbir zaman kimseye kölelik etmedik. Nasıl oluyor da sen, ‘Özgür olacaksınız’ diyorsun?” İsa, “Size doğrusunu söyleyeyim, günah işleyen herkes günahın kölesidir” dedi. “Köle ev halkının sürekli bir üyesi değildir, ama oğul sürekli üyesidir. Bunun için, Oğul sizi özgür kılarsa, gerçekten özgür olursunuz. İbrahim'in soyundan olduğunuzu biliyorum. Yine de beni öldürmek istiyorsunuz. Çünkü yüreğinizde sözüme yer vermiyorsunuz. Ben Babam'ın yanında gördüklerimi söylüyorum, siz de babanızdan işittiklerinizi yapıyorsunuz.” “Bizim babamız İbrahim'dir” diye karşılık verdiler. İsa, “İbrahim'in çocukları olsaydınız, İbrahim'in yaptıklarını yapardınız” dedi. “Ama şimdi beni –Tanrı'dan işittiği gerçeği sizlere bildireni– öldürmek istiyorsunuz. İbrahim bunu yapmadı. Siz babanızın yaptıklarını yapıyorsunuz.” “Biz zinadan doğmadık. Bir tek Babamız var, o da Tanrı'dır” dediler. İsa, “Tanrı Babanız olsaydı, beni severdiniz” dedi. “Çünkü ben Tanrı'dan çıkıp geldim. Kendiliğimden gelmedim, beni O gönderdi. Söylediklerimi neden anlamıyorsunuz? Benim sözümü dinlemeye dayanamıyorsunuz da ondan. Siz babanız İblis'tensiniz ve babanızın arzularını yerine getirmek istiyorsunuz. O başlangıçtan beri katildi. Gerçeğe bağlı kalmadı. Çünkü onda gerçek yoktur. Yalan söylemesi doğaldır. Çünkü o yalancıdır ve yalanın babasıdır. Ama ben gerçeği söylüyorum. İşte bunun için bana iman etmiyorsunuz. Hanginiz bana günahlı olduğumu kanıtlayabilir? Gerçeği söylüyorsam, niçin bana iman etmiyorsunuz? Tanrı'dan olan, Tanrı'nın sözlerini dinler. İşte siz Tanrı'dan olmadığınız için dinlemiyorsunuz.”

İsa yolda giderken doğuştan kör bir adam gördü. Öğrencileri İsa'ya, “Rabbî, kim günah işledi de bu adam kör doğdu? Kendisi mi, yoksa annesi babası mı?” diye sordular. İsa şu yanıtı verdi: “Ne kendisi, ne de annesi babası günah işledi. Tanrı'nın işleri onun yaşamında görülsün diye kör doğdu. Beni gönderenin işlerini vakit daha gündüzken yapmalıyız. Gece geliyor, o zaman kimse çalışamaz. Dünyada olduğum sürece dünyanın ışığı Ben'im.” Bu sözleri söyledikten sonra yere tükürdü, tükürükle çamur yaptı ve çamuru adamın gözlerine sürdü. Adama, “Git, Şiloah Havuzu'nda yıkan” dedi. Şiloah, gönderilmiş anlamına gelir. Adam gidip yıkandı, gözleri açılmış olarak döndü. Komşuları ve onu daha önce dilenirken görenler, “Oturup dilenen adam değil mi bu?” dediler. Kimi, “Evet, odur” dedi, kimi de “Hayır, ama ona benziyor” dedi. Kendisi ise, “Ben oyum” dedi. “Öyleyse, gözlerin nasıl açıldı?” diye sordular. O da şöyle yanıt verdi: “İsa adındaki adam çamur yapıp gözlerime sürdü ve bana, ‘Şiloah'a git, yıkan’ dedi. Ben de gidip yıkandım ve gözlerim açıldı.” Ona, “Nerede O?” diye sordular. “Bilmiyorum” dedi.

Bundan sonra İsa Taberiye Gölü'nün kenarında öğrencilerine yine göründü. Bu da şöyle oldu: Simun Petrus, “İkiz” diye anılan Tomas, Celile'nin Kana Köyü'nden Natanel, Zebedi'nin oğulları ve İsa'nın öğrencilerinden iki kişi daha birlikte bulunuyorlardı. Simun Petrus ötekilere, “Ben balık tutmaya gidiyorum” dedi. Onlar, “Biz de seninle geliyoruz” dediler. Dışarı çıkıp tekneye bindiler. Ama o gece bir şey tutamadılar. 4Sabah olurken İsa kıyıda duruyordu. Ne var ki öğrenciler, O'nun İsa olduğunu anlamadılar. İsa, “Çocuklar, balığınız yok mu?” diye sordu. “Yok” dediler. İsa, “Ağı teknenin sağ yanına atın, tutarsınız” dedi. Bunun üzerine ağı attılar. O kadar çok balık tuttular ki, artık ağı çekemez olmuşlardı. İsa'nın sevdiği öğrenci, Petrus'a, “Bu Rab'dir!” dedi. Simun Petrus O'nun Rab olduğunu işitince üzerinden çıkarmış olduğu üstlüğü giyip göle atladı. Öbür öğrenciler balık dolu ağı çekerek tekneyle geldiler. Çünkü karadan ancak iki yüz arşın[b] kadar uzaktaydılar. Karaya çıkınca orada yanan bir kömür ateşi, ateşin üzerinde balık ve ekmek gördüler. İsa onlara, “Şimdi tuttuğunuz balıklardan getirin” dedi. Simun Petrus tekneye atladı ve tam yüz elli üç iri balıkla yüklü ağı karaya çekti. Bu kadar çok balık olduğu halde ağ yırtılmamıştı. İsa onlara, “Gelin, yemek yiyin” dedi. Öğrencilerden hiçbiri O'na, “Sen kimsin?” diye sormaya cesaret edemedi. Çünkü O'nun Rab olduğunu biliyorlardı. İsa gidip ekmeği aldı, onlara verdi. Aynı şekilde balıkları da verdi. İşte bu, İsa'nın ölümden dirildikten sonra öğrencilere üçüncü görünüşüydü.

O'nun yüceliğini –Baba'dan gelen, lütuf ve gerçekle dolu biricik Oğul'un yüceliğini– gördük. Yahya O'na tanıklık etti. Yüksek sesle şöyle dedi: “ ‘Benden sonra gelen benden üstündür. Çünkü O benden önce vardı’ diye sözünü ettiğim kişi budur.” Nitekim hepimiz O'nun doluluğundan lütuf üzerine lütuf aldık. Kutsal Yasa Musa aracılığıyla verildi, ama lütuf ve gerçek İsa Mesih aracılığıyla geldi. Tanrı'yı hiçbir zaman hiç kimse görmedi. Baba'nın bağrında bulunan ve Tanrı olan biricik Oğul O'nu tanıttı.

Doğruluğunuzu insanların gözü önünde gösteriş amacıyla sergilemekten kaçının. Yoksa göklerdeki Babanız'dan ödül alamazsınız. “Bu nedenle, birisine sadaka verirken bunu borazan çaldırarak ilan etmeyin. İkiyüzlüler, insanların övgüsünü kazanmak için havralarda ve sokaklarda böyle yaparlar. Size doğrusunu söyleyeyim, onlar ödüllerini almışlardır. Siz sadaka verirken, sol eliniz sağ elinizin ne yaptığını bilmesin. Öyle ki, verdiğiniz sadaka gizli kalsın. Gizlice yapılanı gören Babanız sizi ödüllendirecektir.”

Hz. İsa 2000 yıl önce doğdu. Yaşamı ve ölümü dünyayı sonsuza dek değiştirdi. Radikal öğretileri ve mucizeleriyle hala birçok insanın hayatında sonsuz bir etki yaratıyor. Ve O'nun güçlü mesajı hala tüm dünyada 2,3 milyardan fazla insanı dönüştürüyor. ' Hayatı, en yakın arkadaşları tarafından anlatılan bir hikayedir. İncil'deki Yuhanna bölümünden uyarlanmıştır. Hayatıyla ilgili bu filmde Hz. İsa'nın tarihin akışını nasıl değiştirdiğini şimdi keşfedin!” ​​ Bizi izlediğiniz ve iletişime geçtiğiniz için teşekkürler! https://hayatinanlami.net/bize-sorun/

“Yüreğiniz sıkılmasın. Tanrı'ya iman edin, bana da iman edin. Babam'ın evinde kalacak çok yer var. Öyle olmasa size söylerdim. Çünkü size yer hazırlamaya gidiyorum. Gider ve size yer hazırlarsam, siz de benim bulunduğum yerde olasınız diye yine gelip sizi yanıma alacağım. Benim gideceğim yerin yolunu biliyorsunuz.” Tomas, “Ya Rab, senin nereye gideceğini bilmiyoruz, yolu nasıl bilebiliriz?” dedi. İsa, “Yol, gerçek ve yaşam Ben'im” dedi. “Benim aracılığım olmadan Baba'ya kimse gelemez. Beni tanısaydınız, Babam'ı da tanırdınız. Artık O'nu tanıyorsunuz, O'nu gördünüz.” Filipus, “Ya Rab, bize Baba'yı göster, bu bize yeter” dedi. İsa, “Filipus” dedi, “Bunca zamandır sizinle birlikteyim. Beni daha tanımadın mı? Beni görmüş olan, Baba'yı görmüştür. Sen nasıl, ‘Bize Baba'yı göster’ diyorsun? Benim Baba'da, Baba'nın da bende olduğuna inanmıyor musun? Size söylediğim sözleri kendiliğimden söylemiyorum, ama bende yaşayan Baba kendi işlerini yapıyor. Bana iman edin; ben Baba'dayım, Baba da bendedir. Hiç değilse bu işlerden dolayı iman edin. Size doğrusunu söyleyeyim, benim yaptığım işleri, bana iman eden de yapacak; hatta daha büyüklerini yapacaktır. Çünkü ben Baba'ya gidiyorum. Baba Oğul'da yüceltilsin diye, benim adımla dilediğiniz her şeyi yapacağım. Benim adımla benden ne dilerseniz yapacağım.”

“Ey bütün yorgunlar ve yükü ağır olanlar! Bana gelin, ben size rahat veririm… Çünkü ben yumuşak huylu, alçakgönüllüyüm. Böylece canlarınız rahata kavuşur.” . Bu sözler, sadece fiziksel yorgunluğa değil, ruhumuzun derinliklerindeki o bitkinliğe, taşıdığımız görünmez yüklere seslenir. Durup düşünürüz: Kim böyle bir davette bulunabilir ve bunu gerçekten kastedebilir? Daha fazla bilgi için: https://hayatinanlami.net/

Peki, nasıl affedebiliriz? Cevap hem tarihimizdeki örneklerde hem de günlük hayatın anlarında saklı. Gazi Mustafa Kemal’in “Yurtta sulh, cihanda sulh” sözü, önce yüreklerimizde başlar. Bu barış, küskünlüklerimizi bıraktığımızda mümkün olur. Kendi hayatınızı düşünün: En son birini affettiğinizde, içinizde nasıl bir ferahlık hissettiniz? Aile sofrasında boş kalan sandalyeler, affetmemenin en acı meyveleridir. Kaç bayram geçti, kaç önemli an kayboldu, sadece “haklı olmak” uğruna? Ailenizde devam eden bir kırgınlık var mı? O boş sandalyenin doldurulma zamanı gelmiş olabilir mi? Daha fazla bilgi için: https://hayatinanlami.net/

Çoğumuz hayatımızın bir noktasında aynaya baktığımızda zor bir düşünceyle boğuşuruz: Ya olduğum kişiyi sevmiyorsam? Belki de son zamanlarda kendiniz gibi hissetmediğinizi ya da daha da kötüsü, kendinizi kaybettiğinizi fark ettiniz. Bu, insanın içine işleyen, rahatsız edici bir histir; sanki asıl tanıdığınız o kişiyle aranızda bir mesafe oluşmuş gibi... Özellikle büyük şehirlerimizin hızlı temposunda, profesyonel hayatın ve sevdiklerimizin beklentilerinin omuzlarımıza yüklediği ağırlık altında bu tür bir içsel sorgulama filizlenebilir. Kültürümüzde başarıya ve beklentileri karşılamaya verilen önem, bazen bizi kendimize yabancılaştıran bir yola sürükleyebilir. Peki, bu yabancılaşma hissiyle ve belki de artık sevmediğimiz bir benlikle baş başa kaldığımızda ne olur? Daha fazla bilgi için: https://hayatinanlami.net/

En son acaba kimi derinden tanıdınız ya da sizi gerçekten derinden tanıyan sizi gören yüreğinizi gören birileri var mı ? En son ne zaman böyle samimi ilişkiler kurdunuz. Mesela dışarı çıkıyoruz ya sabahları kulaklığı takıyoruz ,biz insanları tanımıyoruz insanlar da bizi tanımıyor. Peki ya gerçekten tanıyor olsaydık birbirimizi ve güvenli bir ortamda derin bağlar kursaydık o zaman hayat daha güzel olmaz mıydı? O zaman o stres hormonlarını daha az salgılardık dolayısıyla kalp hastalığı riskimiz bile düşerdi ve inanın daha tatmin dolu daha mutlu bir hayatımız olurdu uzun vadede. Ama merak etmeyin aslında bizi gerçek anlamda gören, bizi gerçek anlamda tanıyan biri var ve çok şanslıyız. Çünkü Tanrı diyor ki, Ben seninleyim, Tanrı diyor ki Ben seni görüyorum sonsuza dek sizinle birlikteyim diyor ve her birimizi tek tek bireysel olarak tanıyor. Hatta kendimizi tanıdığımızdan daha derinden tanıyor bizi. Göz bebeği kadar yakınız aslında Tanrıya. Daha fazla bilgi edinmek isterseniz.... https://hayatinanlami.net/

Bu kalabalığın ortasında neden yalnızız. Psikologlar yalnızlığın aslında fiziksel acıyla aynı zararı verdiğini söylüyor ya da tersinden bakalım mevzuya aslında derin sosyal ilişkiler daha uzun ve daha mutlu bir ömür sürmemizi sağlıyor. Peki nedir gerçekten bu yalnızlık dediğimiz; sayıca yeterince insan var demek ki insan sayısıyla ilgisi yok aslında. Asıl mesele daha çok derinlikle alakalı. En son acaba kimi derinden tanıdınız ya da sizi gerçekten derinden tanıyan sizi gören yüreğinizi gören birileri var mı ? En son ne zaman böyle samimi ilişkiler kurdunuz. Mesela dışarı çıkıyoruz ya sabahları kulaklığı takıyoruz ,biz insanları tanımıyoruz insanlar da bizi tanımıyor. Peki ya gerçekten tanıyor olsaydık birbirimizi ve güvenli bir ortamda derin bağlar kursaydık o zaman hayat daha güzel olmaz mıydı? O zaman o stres hormonlarını daha az salgılardık dolayısıyla kalp hastalığı riskimiz bile düşerdi ve inanın daha tatmin dolu daha mutlu bir hayatımız olurdu uzun vadede. Ama merak etmeyin aslında bizi gerçek anlamda gören, bizi gerçek anlamda tanıyan biri var ve çok şanslıyız. Çünkü Tanrı diyor ki, Ben seninleyim, Tanrı diyor ki Ben seni görüyorum sonsuza dek sizinle birlikteyim diyor ve her birimizi tek tek bireysel olarak tanıyor. Hatta kendimizi tanıdığımızdan daha derinden tanıyor bizi. Göz bebeği kadar yakınız aslında Tanrıya. Daha fazla bilgi edinmek isterseniz.... https://hayatinanlami.net/

Kutsal Kitap ve Mesih İsa hakkında öğrenmek istediğiniz gerçekleri, Bize Sorun! https://www.hayatinanlami.net

Kutsal Kitap ve Mesih İsa hakkında öğrenmek istediğiniz gerçekleri, Bize Sorun! https://www.hayatinanlami.net

Kutsal Kitap ve Mesih İsa hakkında öğrenmek istediğiniz gerçekleri, Bize Sorun! https://www.hayatinanlami.net

Umut, belki de en temel insani dürtülerimizden biri; bizi ileriye taşıyan, zorluklar karşısında ayakta kalmamızı sağlayan o içsel güç. Her birimiz, hayatın farklı dönemlerinde bu güce tutunma ihtiyacı hissederiz. Kültürümüzde de umudun ve dayanıklılığın ne kadar değerli olduğuna dair derin izler buluruz. “Çıkmadık canda umut var” derken aslında yaşamın her anında bir potansiyel olduğunu hatırlarız. Sabırla bekleyişin, zorluklara karşı gösterilen metanetin kıymetini biliriz; tıpkı en çetin kışın ardından açan bir kardelen misali, en zorlu koşullarda bile yeşerebilecek bir umut filizini içimizde taşırız. Daha fazlası için..... https://hayatinanlami.net/ https://hayatimdakisorunlar.com/

Şehirlerde yaşayan birçoğumuz, ne kadar “bağlantıda” görünsek de, o derin bağ eksikliğini hissediyoruz. Belki de sosyologların dediği gibi “duyusal aşırı yüklenme” bu. Ya da benim sıkça düşündüğüm gibi, o eski ‘mahalle’ sıcaklığının apartman boşluklarında yitip gitmesi. Benim için, bu sadece insan eksikliği değil, “anlam” ve “görülme” eksikliği. Psikologların “sosyal acı” dediği bu his, benim için “ruhun açlık alarmı.” Tıpkı bedenimizin yemek için sinyal vermesi gibi, ruhumuz da gerçek bağ için haykırıyor. O anlık ‘like’lar, ayaküstü sohbetler yetmiyor, değil mi? Çünkü aradığımız, belki de sadece daha fazla insan değil, zamanı ve mekanı aşan bir “görülme” hali. Daha fazlası için..... https://hayatinanlami.net/ https://hayatimdakisorunlar.com/

Kutsal Kitap ve Mesih İsa hakkında öğrenmek istediğiniz gerçekleri, Bize Sorun! https://www.hayatinanlami.net